درد در بیمارانی که در انتهای زندگی قرار دارند، نشانه بسیار برجسته و ناراحت‌کننده‌ای است. در جمعیت سرطانی، شیوع آن بیش از 75٪ برای افراد مبتلا به بیماری پیشرفته است. یک بررسی سیستماتیک، شیوع درد در بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن ریوی و در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه (21-64٪) (متوسط 52 درصد) گزارش‌شده است. علاوه بر این، بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن عصبی، مانند سکته مغزی؛ ممکن است سطح قابل‌توجهی از درد را تجربه کنند. نشان داده‌شده است که 68٪ از بیماران مبتلا به سکته مغزی علائم یا تظاهرات درد دارند.

نکات کلیدی در مدیریت درد در بیماران مبتلا به سرطان:

تسکین مؤثر درد در یک بیمار مبتلا به سرطان به‌طور عمده بستگی به یک ارزیابی جامع برای شناسایی جنبه‌های مختلف جسمی، روحی، اجتماعی و معنوی دارد که برای هر بیمار متفاوت است و به‌طور مطلوب در سطح چند تخصصی مطرح می‌شود.
پدیده درد باید با جزئیات سنجش شود تا مشخص شود کدام‌یک از مؤلفه‌های درد غالب است، زیرا این امر به انتخاب مطلوب مداخلات (به‌عنوان‌مثال، دارویی یا جراحی) برای هر فرد منجر خواهد شد. مدیریت دارویی یکی از معیارهای بسیار مهم در کنترل درد است. انتخاب مداخلات دارویی باید همراه با مشکلات اولیه بیمار و همچنین بیماری‌های همراه باشد زیرا داروها اثرات متفاوت و عوارض جانبی بالقوه نیز دارند. علاوه بر این، پاسخ بیماران با توجه به هر عامل خاص متغیر است.
مهم است که پیشگیری از درد در ابتدای بیماری در بیماران مبتلا به سرطان جدی گرفته‌شده و اقدام گردد. اضطراب و سایر عوامل استرس‌زای روانی نقش مهمی ایفا می‌کنند و باید توسط گروه‌های درمانی نیز موردتوجه قرار گیرد

کنترل درد نزد بیماران مبتلا به سرطان هزینه مالی هم دارد که سعی شده از طریق حوزه‌های مختلف وزارتی و بیمه‌ای به این مهم نیز توجه شود. استفاده از ابزار گران و پیچیده برای کنترل درد نزد این بیماران نیاز به یک همت ملی و کمک خیرین هم دارد.
خوشبختانه روش‌های کنترل درد اینترونشنال یا مداخله‌ای در کلینیک‌های درد در اکثر نقاط کشور وجود دارند و مهم این است که بیماران دردمند خود را به این مراکز معرفی نموده و پرونده تشکیل دهند و از ابراز درد خویش امتناع نکنند. این روش‌های اینترونشنال تحت نوعی از ابزار تصویربرداری مثل سونو یا اشعه ایکس (فلوروسکوپ) و یا سی تی اسکن انجام می‌شود که غالباً با روش بی‌حسی موضعی قابل انجام است و در بیشتر موارد بیمار همان روز مرخص می‌شود. ادامه درمان با روش‌های فیزیوتراپی و توان‌بخشی و کاردرمانی الزامی است.